Elke renner kent die momenten waarop de wereld rondom vervaagt. Waar pure snelheid het landschap verandert in vegen kleur, waar de scherpe focus tijdens een technische afdaling alles doet verdwijnen behalve de weg voor je, en waar je – door de pijnbarrière heen – in een tunnel van vastberadenheid richting de overwinning rijdt. En dan zijn er die lange uren in het zadel, waarop tijd lijkt te vervagen en het ritme van je trapbeweging verandert in een meditatieve cadans.

Tijd verliest zijn betekenis naarmate de kilometers opstapelen. Uren vloeien samen tot een eindeloze stroom van beweging, waarin je cadans het enige is dat nog telt.